Ένα νέο μοντέλο για το πώς δημιουργούνται τα αστέρια υποστηρίζει την άποψη ότι τα περισσότερα, αν όχι όλα, έχουν τουλάχιστον ένα αδερφάκι όταν γεννιούνται. Ο Ήλιος μας, μάλλον δεν είναι διαφορετικός. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι αστρονόμοι πιστεύουν ότι το δίδυμο του Ήλιου χάθηκε από καιρό και μπορεί να σκότωσε τους δεινόσαυρους.
Δύο ερευνητές από το UC Berkeley και το Αστροφυσικό Παρατηρητήριο Harvard-Smithsonian κατέληξαν στο συμπέρασμα το 2017, αφού εξέτασαν δεδομένα από μια ραδιοεπισκόπηση ενός νέφους σκόνης και αερίων στον αστερισμό του Περσέα, ότι όλα τα αστέρια που μοιάζουν με τον Ήλιο πιθανότατα γεννιούνται με έναν τουλάχιστον σύντροφο. Τον Ιούνιο του 2017, ο αστρονόμος του UC Berkeley, Steven Stahler, είπε: «Έχουμε τρέξει μια σειρά στατιστικών μοντέλων για να δούμε αν μπορούμε να εξηγήσουμε τον αριθμό νεαρών μεμονωμένων αστέρων ανάμεσα στα πολλά δυαδικά συστήματα στο νέφος του Περσέα. Το μόνο που θα μπορούσε να εξηγήσει τα δεδομένα ήταν ένα μοντέλο σύμφωνα με το οποίο όλα τα αστέρια σχηματίζονται πρώτα ως μέρη ενός διπλού τουλάχιστον συστήματος».
Οι αστρονόμοι αναρωτιούνται εδώ και χρόνια εάν τα πολλά διπλά και τριπλά αστρικά συστήματα στον γαλαξία μας οφείλονται στην ταυτόχρονη γέννηση των άστρων ή εάν συνδέονται βαρυτικά αφού δημιουργηθούν ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Οι περισσότεροι συμφωνούν στη θεωρία της «δύδιμης» γέννησης και οι προσομοιώσεις που έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες έδειξαν ότι σχεδόν όλα τα αστέρια θα μπορούσαν να δημιουργηθούν σε ομάδες που κατόπιν απομακρύνονται το ένα από το άλλο.
Η έρευνα εστιάστηκε σε ένα πυκνό νέφος σκόνης και αερίων 600 έτη φωτός μακριά, που περιέχει πλήθος νεαρών αστεριών. Η έρευνα έδωσε τη δυνατότητα να μετρηθούν αστέρια ηλικίας μικρότερης από μισό εκατομμύριο ετών. Αυτά τα αστέρια ονομάζονται αστέρια Τάξης 0, που ονομάζονται "βρέφη" και αστέρια ηλικίας μεταξύ 500.000 και 1 εκατομμυρίου ετών που ονομάζονται αστέρια κατηγορίας 1. Οι επιστήμονες βρήκαν 45 μεμονωμένα αστέρια, 19 συστήματα με δύο αστέρια και πέντε συστήματα με περισσότερα από δύο αστέρια. Μελετώντας τις θέσεις και τις κινήσεις αυτών των άστρων κατέληξαν ότι τα περισσότερα αστέρια που γεννήθηκαν μέσα στα πυκνά νέφη δημιουργήθηκαν με έναν τουλάχιστον σύντροφο, πριν τελικά πολλά από αυτά αποχωρισθούν.
Όταν οι ερευνητές εξέτασαν πόσο μακριά ήταν τα διπλά αστέρια μεταξύ τους, διαπίστωσαν ότι όλα όσα απείχαν περισσότερο από 500 AU (AU, αστρονομική μονάδα = 150.000.000 χιλιόμετρα) μεταξύ τους ήταν κατηγορίας 0 και ευθυγραμμισμένα με το κέντρο του νέφους που τα περιέβαλλε. Τα αστέρια της κατηγορίας 1, από την άλλη πλευρά, ήταν συνήθως πιο κοντά μεταξύ τους, σε απόσταση περίπου 200 AU, και οι άξονές τους δεν ήταν ευθυγραμμισμένοι με το κέντρο του νέφους.
Οι 500 AU είναι περίπου 0,008 έτη φωτός μακριά, δηλαδή λίγο λιγότερο από 3 ημέρες φωτός. Για να το θέσουμε αυτό σε προοπτική, ο Ποσειδώνας απέχει περίπου 30 AU, το διαστημικό σκάφος Voyager 1 βρίσκεται περίπου 140 AU μακριά και ο Proxima Centauri, που είναι το πλησιέστερο γνωστό αστέρι, απέχει περίπου 268.770 AU. Έτσι, αν ο Ήλιος έχει έναν μικρό αμυδρό δίδυμο, πιθανότατα δεν μπορούμε να τον δούμε καθόλου εύκολα από το σημείο που βρισκόμαστε.
Αλλά ήδη υπάρχει μια θεωρία ότι ο Ήλιος μας έχει ένα δίδυμο σύντροφο που του αρέσει να περνάει και να ανακατεύει τα πράγματα στο ηλιακό μας σύστημα κάθε τόσο. Ο θεωρητικός αυτός αστρικός ταραχοποιός έχει ονομασθεί μάλιστα Nemesis και έχει κατηγορηθεί για αυτό που φαίνεται να είναι ένας κύκλος εξαφανίσεων με μια περίοδο 27 εκατομμυρίων ετών στη Γη, συμπεριλαμβανομένου αυτού που σκότωσε τους περισσότερους δεινόσαυρους.
Ο Richard Muller, ένας αστρονόμος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ, πρότεινε πριν από 23 χρόνια ότι ένα αστέρι τύπου κόκκινου νάνου, 1,5 έτος φωτός μακριά θα μπορούσε μερικές φορές να κινείται μέσα στα παγωμένα εξωτερικά όρια του ηλιακού μας συστήματος, διαταράσσοντας τα μικρά παγωμένα σώματα από τη βαρύτητά του και στέλνοντας μερικά από αυτά στο εσωτερικό ηλιακό σύστημα με την μορφή κομητών και αστεροειδών. Ένα τέτοιο αμυδρό αστέρι, που εκτός από κόκκινος θα μπορούσε να είναι ένας καφέ νάνος (δηλαδή ουσιαστικά χωρίς ακτινοβολία), θα μπορούσε επίσης να εξηγήσει άλλα περίεργα πράγματα στην άκρη του Ηλιακού μας Συστήματος, όπως την πολύ έκκεντρη, παράξενη τροχιά του νάνου πλανήτη Σέντνα.
Δεν υπάρχει κανένα σημάδι της Nemesis, αλλά ο Ήλιος μας θα μπορούσε να είχε έναν σύντροφο που έχει χαθεί εδώ και καιρό. Σε αυτή την περίπτωση, φαίνεται ότι ο Ήλιος μας είχε πάρει το μεγαλύτερο μέρος της σκόνης και του αερίου που δημιούργησε αυτόν και τον δίδυμο του, αφήνοντας τον σκοτεινό και μικρό. Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο Monthly Notices της Royal Astronomical Society.
ΠΗΓΗ: https://viralonce.xyz/our-sun-may-have-been-born-with-a-trouble-making-twin-called-nemesis/
ΕΙΚΟΝΑ: Καλλιτεχνική απόδοση ενός δυαδικού συστήματος αστεριών σε πολύ κοντινή απόσταση ώστε να παρατηρούνται «εκλείψεις» καθώς το ένα περνά μπροστά από το άλλο. Μελετώντας πώς αλλάζει το φως και άλλες ιδιότητές του, οι αστρονόμοι μπορούν να μετρήσουν τις αποστάσεις από την έκλειψη δυαδικών άστρων με μεγάλη ακρίβεια. Μια μακρά σειρά παρατηρήσεων δυαδικών εκλείψεων οδήγησε στον ακριβή προσδιορισμό της απόστασης από το Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, έναν γειτονικό γαλαξία με τον Γαλαξία μας και κρίσιμο βήμα στον προσδιορισμό των αποστάσεων σε όλο το Σύμπαν. Credit: ESO/L. Calçada. (CC BY 2.0).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Δύο νέες ανακαλύψεις στο ηλιακό μας σύστημα, προκαλούν έκπληξη και δοκιμάζουν τις γνώσεις των αστρονόμων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου